Na budynku szkoły podstawowej w Rzezawie 13 października została odsłonięta tablica upamiętniająca Władysława Gałkę – żołnierza Narodowej Organizacji Wojskowej i Armii Krajowej oraz więźnia komunizmu, który pochodził z Jodłówki, a przez pewien czas pracował w Rzezawie jako nauczyciel.

Uroczystość rozpoczęła Msza Święta w kościele Trójcy Przenajświętszej i Świętego Leopolda w Rzezawie pod przewodnictwem nuncjusza apostolskiego abp. Henryka Nowackiego. Homilię wygłosił natomiast Ksiądz Proboszcz Tadeusz Kubala. Po zakończeniu nabożeństwa odbył się przemarsz uczestników uroczystości przed budynek Publicznej Szkoły Podstawowej im. Świętej Jadwigi Królowej w Rzezawie. Miały tam miejsce okolicznościowe przemówienia. Głos zabrali m.in. Wójt Gminy Rzezawa Mariusz Palej, Wicewojewoda Małopolski Ryszard Pagacz, Poseł na Sejm RP Józefa Szczurek-Żelazko, Naczelnik Oddziałowego Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa IPN w Krakowie Maciej Korkuć oraz Dyrektor PSP w Rzezawie Barbara Korol-Adamczyk, która przeczytała list przesłany przez Wiceministra Edukacji i Nauki Profesora Włodzimierza Bernackiego.

Po zakończeniu przemówień nastąpiło odsłonięcie tablicy pamięci poświęconej Władysławowi Gałce oraz jej błogosławieństwo. Następnie licznie zgromadzone delegacje złożyły pod nią kwiaty.  Posterunek honorowy podczas uroczystości wystawił 6. Batalion Dowodzenia 6. Brygady Powietrznodesantowej.  W tym miejscu trzeba również koniecznie podkreślić, że w uroczystości wzięła udział rodzina Władysława Gałki, w tym jego córki: Maria Kamykowska, Teresa Muskała i Anna Kwartnik, a także jego wnuczki i wnuki.

Uroczystość zakończył montaż słowno-muzyczny w wykonaniu uczniów z rzezawskiej szkoły, który odbył się na sali gimnastycznej.

--------------------------------------------------------
Władysław Gałka urodził 13 października 1914 roku w Jodłówce w wieloletniej rodzinie chłopskiej, szanowanej i zaangażowanej społecznie. Po latach nauki i zdaniu matury w 1932 roku, a następnie ukończeniu Państwowego Pedagogium Nauczycielskiego został nauczycielem. Uczył w kilku szkołach, w tym m.in. w Busku- Zdroju, gdzie pracował do wybuchu II wojny światowej. W tym czasie wstąpił do Stronnictwa Narodowego. Odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty działającej w 82 Syberyjskim Pułku Strzelców imienia Tadeusza Kościuszki w Brześciu nad Bugiem. Szkołę ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Dzięki temu został mianowany na stopień plutonowego podchorążego rezerwy, a następnie podporucznika.

W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany do wojska. Brał udział w kampanii wrześniowej oraz walczył na froncie w 2. Pułku Piechoty Legionów. 24 września 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Udało mu się z niej zbiec w październiku. Dzięki temu uniknął losu oficerów polskich w Katyniu. Niedługo później wrócił do Jodłówki i rozpoczął pracę konspiracyjną przy Narodowej Organizacji Wojskowej. Przystąpił również do tworzenia struktur tej organizacji na terenie m.in. Gminy Rzezawa oraz zorganizował Komendę Powiatową Narodowej Organizacji Wojskowej w Jodłówce. Przyjął pseudonim „Lis”. Po podziale administracyjnym Komendy Powiatowej Narodowej Organizacji Wojskowej już jako oficer rezerwy Wojska Polskiego, został mianowany komendantem powiatowym tejże organizacji w Bochni. Pełnił tę funkcję przez blisko trzy lata – od lipca 1940 do maja 1943 roku.  Po zakończeniu pełnienia funkcji komendanta NOW-u zajął się redagowaniem i wydawaniem gazetki „Kierunki”. Był to dwutygodnik składający się z wiadomości pochodzących z nasłuchu radiowego. Pismo miało duży wpływ na kształtowanie świadomości ludzi i podtrzymywanie ducha walki z okupantem. 15 września 1943 roku ożenił się z Wiktorią z Lisaków, która pracowała w Urzędzie Gminy w Rzezawie. Niedługo później, ponieważ w listopadzie tego samego roku musiał uciec do Krakowa. Ukrywał się tam pod nazwiskiem Józef Górski. Uniknął aresztowania tylko dlatego, że w czasie obławy znajdował się poza miejscem swojego zamieszkania. W Krakowie przystąpił do Podokręgu Krakowskiego Narodowej Organizacji Wojskowej, przybierając pseudonim „Wiktor”. Przeniósł również redagowane przez siebie pismo do Staniątek, a następnie do Stanisławic. Po połączeniu się NOW z AK wszedł w skład dowództwa Okręgu Krakowskiego NOWAK, gdzie pełnił funkcję m.in. komendanta. Zajmował się rozprowadzaniem rozkazów do jednostek terenowych i oddziałów leśnych. W lutym 1945 roku po wejściu Armii Czerwonej został aresztowany przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego – NKWD. Aresztowany wraz z wieloma innymi osobami został osadzony w piwnicach siedziby Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przy placu Inwalidów w Krakowie. Był tam przetrzymywany w nieludzkich warunkach, przesłuchiwany i torturowany. Z więzienia został zwolniony w lipcu 1945 roku. W roku akademickim 1946/1947 Władysław Gałka rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równocześnie podjął pracę w Publicznej Szkole Powszechnej w Rzezawie, w której uczył od 1 listopada 1946 roku do ponownego aresztowania przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, które nastąpiło 29 maja 1947 roku. Aresztowanie związane było z jego działalnością konspiracyjną w Narodowym Zjednoczeniu Wojskowym i w Delegaturze Rządu Emigracyjnego na Kraj. Po aresztowaniu został przekazany do więzienia mokotowskiego w Warszawie.
W trakcie przeszło dwuletniego śledztwa i pobytu w więzieniu bez wyroku poddawany był nieustannym przesłuchaniom, którym często towarzyszyły tortury. Po dwuletnim śledztwie został skazany na dwukrotną karę śmierci. Przesiedział więc w celi w stałym napięciu, spodziewając się rozstrzelania, które mogło nastąpić w każdej chwili. 19 maja 1950 roku został jednak ułaskawiony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, który karę śmierci zamienił mu na 15 lat więzienia. 30 listopada 1956 roku został zwolniony z więzienia na mocy amnestii. Z więzienia wyszedł ze zrujnowanym zdrowiem, ale niezłamany na duchu. Władysław Gałka przesiedział w więzieniu 9 lat i 6 miesięcy. Karę odbywał w najcięższych więzieniach w Polsce: na Mokotowie, w Rawiczu, we Wronkach oraz w Strzelcach Opolskich. Po wyjściu na wolność pozbawiony praw publicznych nie mógł wykonywać zawodu nauczycielskiego. Został bez pracy, bez mieszkania i bez środków do życia. Zamieszkał wraz z rodziną w Bochni i podjął pracę w Urzędzie Miejskim. Zaocznie studiował natomiast na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując w 1963 roku tytuł magistra prawa. Ukończenie studiów prawniczych i aplikacja prawnicza pozwoliły mu na podejmowanie dodatkowej pracy w charakterze radcy prawnego w różnych przedsiębiorstwach.

Przez lata życie Władysława Gałki było prawdziwym koszmarem. Odniesione podczas barbarzyńskich przesłuchań obrażenia pozbawiły go zdrowia na resztę życia. W snach przeżywał koszmary. Po ciężkiej chorobie i przebytej operacji zmarł w Bochni w dniu 9 marca 1981 roku. Został pochowany na bocheńskim cmentarzu. W 1994 r. Sąd Rejonowy w Warszawie unieważnił wszystkie wydane na niego wyroki